یادداشت فیلم متری شش و نیم؛ آغاز مرعوب کننده و روند بلاتکلیف - وبلاگ وبکو

به گزارش وبلاگ وبکو، فیلم متری شش و نیم با یک آغاز مرعوب کننده که به واسطه یک صحنه تعقیب و گریز خوش ریتم و نتیجه هولناک ناشی از آن شکل می گیرد، به عنوان بندی نخست می رسد و بیننده را به دیدن یک فیلم جنایی جذاب با زیر متن اجتماعی امیدوار می نماید.

اما در ادامه نمی تواند به آنچه در ابتدای فیلم ترسیم نموده بود دست یابد و با یک فیلم بلاتکلیف رو به رو می شویم که لحن آن از درام رئالیستی شبه مستند به فیلم جنایی تقابل گرا و بعد فیلمی در ژانر زندان و در نهایت یک ملودرام پر اشک و آه در نوسان است .

دوربین در میان شخصیت های پر تعداد فیلم سرگردان است و معین نیست قرار است کدام کارکتر را دنبال کند که نتیجه ای جز تشتت در روایت فیلم ندارد و در کنار پلات کم رمق آن مانع از شکل گیری خط روایی معین می گردد. اینجاست که فیلمساز برای نگهداشتن ریتم و پیش بردن قصه به کاری که در آن بیشترین مهارت را دارد پناه می برد یعنی رفتن به سمت موقعیت های پر تنش میان کاراکترها با دیالوگ هایی که البته هوشمندانه نوشته شده اند.

اما ساختار جزیره ای موقعیت ها که گاها با حفره های داستانی همراه است باعث می گردد که دست فیلمساز خالی گردد و فیلم در یک سوم نهایی تبدیل گردد به گفت وگوهایی که ضرورتی برای وجودشان نیست و اصلا معلوم نیست فیلم برای چه ادامه پیدا می نماید (به عنوان مثال می توان به گفت وگوی ناصر خاکزاد با خانواده اش در آخرین صحنه ملاقات اشاره نمود) و در نهایت فیلمساز برای رسیدن به خاتمه تقلب می نماید. تغییر بازه زمانی روایت و پرش یکساله برای نشان دادن پایان شخصیت دوم فیلم و رها شدن شخصیت اصلی تا صحنه نهایی و ایجاد یک حس کاذب از خاتمه با نشان دادن فرجام برخی شخصیت های فرعی که حتی در بافت داستان جایی ندارند و حضورشان فقط برای موکد کردن حساسیتی که خاکزاد نسبت به بچه ها دارد، توجیه می گردد. (همانند مواد فروشی که اصرار دارد فرزندش جرم را به گردن بگیرد).

فیلم متری شیش و نیم علی رغم اجرای تکنیکی خوبش و همچنین استعداد سازنده اش در ساخت شخصیت های چند وجهی و روابط پیچیده میان کاراکترها، که بارزترین نمونه آن شخصیت پلیسی است که برای رسیدن به هدفش حتی از وسیله کردن فرزند مرده همکارش ابایی ندارد، برای روستایی یک عقب گرد محسوب می گردد. هرچند فیلم با به تصویر کشیدن پلیس، خارج از آن چیزی که مرسوم سینمای ایران طی این سال ها بوده و نمایش بی پرده تبعات اعتیاد وکارتن خواب ها (البته باسمه ای و بدون توجیه حضور این حجم از کارتن خواب که کارکردش تنها مرعوب کردن بیننده است)، فضاسازی خوب بازداشتگاه و همانطور که پیش تر اشاره نمودم ایجاد موقعیت هایی پرتنش می تواند مخاطب انبوهی را به سمت سالن سینما بکشاند.