با یاد ایران در اولین روز بدون ایران - وبلاگ وبکو

به گزارش وبلاگ وبکو، احساس کردم فیلم هایی که از ایران درودی ساخته می شوند، اکثرا چیزی از او کم می کنند به جای اینکه اضافه کنند. بخاطر اینکه واقعا نمی شود این انرژی را داخل دوربین گذاشت و حفظ اش کرد.

به گزارش وبلاگ وبکو، جملات بالا بخشی از گفته های سیف الله صمدیان، مستندساز شناخته شده ای است که در سخنرانی ای مربوط به مراسم افتتاحیه بازسازی یک فضای قدیمی با تابلوی ایران درودی اظهار کرده بود.

او همچنین در لابه لای حرف هایش تاکید می کند که خودش سال هاست از ایران درودی فیلم مستند می گیرد اما جرأت نکرده به همان دلایلی که در بالا بیان کرد آنها را تدوین و منتشر کند.

متن کامل این سخنان که بیشتر حول محور این هنرمند قرار دارند، به شرح زیر است:

به یاد دارم قبل از انقلاب، تصویر ایران درودی را روی شیشه های کتاب فروشی های مقابل دانشگاه تهران می دیدم؛ عکس سیاه و سفیدی که برایم حس عجیب و غریبی از یک زن قدرتمند ایرانی را تداعی می کرد.

خوشبختانه حدود سی سال یا بیشتر است که ما نزدیکی بسیار غریبی پیدا کرده ایم و دوستی عجیبی بین ما اتفاق افتاده؛ هم خانوادگی، هم دلی و هم فرهنگی ـ هنری.

ایران درودی یک اعجوبه به تمام معنا است. اعجوبه از این نظر که شما هر انرژی را ضربدر ده ها هزار بکنید باز اگر این زن بخواهد اراده کند آن انرژی کمی آن طرف تر می ایستد. باورتان نمی شود حتی در سن 84 سالگی، هر روز صبح که بیدار می شود تا شب که بخوابد، به اندازه صدها نفر انرژی از خود بیرون می دهد و یا جذب می کند. او بسیار خوش کلام است و کلمه را به خوبی می شناسد.

با توجه به شخصیت و کارهایی که از او در این مدت دیده ام و فیلم هایی که از او ساخته شده، احساس کردم که بیشتر این فیلم ها چیزی از او کم کرده به جای اینکه اضافه کند. بخاطر اینکه واقعا نمی شود این انرژی را داخل دوربین گذاشت و حفظ اش کرد. خود من الان سال هاست که از او فیلم مستند می گیرم اما جرأت نکرده ام بنشینم و آن ها را تدوین کنم اما امیدوارم که روزی در فضایی که خودش سرحال باشد بتوانم این کار را انجام دهم. چراکه از همه چیز مهم تر سلامتی اوست.

باور کنید ایران شاید بیش از ده ها بیماری خطرناک را سیلی زده ولی حتی اگر الان هم از او می خواستند، می توانست با ولیچر به اینجا بیاید.

این افتتاح به این شکل و با یک تابلو از هنرمند باسابقه ای مانند ایران درودی ولی با حس کل ایران، حس و حال عجیبی دارد.

ایران فقط یک نقاش چیره دست نیست بلکه یک نویسنده درجه یک و شگفت انگیز است، آن هم به دلیل نوشتن کتابی مثل در فاصله دو نقطه که تا به امروز بیش از سی بار تجدید چاپ شده است؛ کتابی که با خواندن آن متوجه می شوید که طی چه فرایندی یک زندگی می تواند از مشهد شروع شود و برسد به جاهایی که برود با آدم های بزرگ دنیا هنر مثل سالوادور دالی بنشیند و رو در رو صحبت کند. آگاهی از فرآیند زیستی ایران درودی در این جهت برای همه یک انرژی خاصی هدیه خواهد کرد که در این دنیا ناامیدی ها و کرونا زده و سیاست زده، همچنان امیدوار باشند.

ایران درودی اما با تمام ویژگی های فردی و هنری ای که صمدیان در خاطره خود به آنان اشاره کرده بود، روز گذشته (جمعه، هفتم آبان ماه) پس از یک دوره طولانی مبارزه با بیماری و در حالی که به تازگی از بیمارستان به منزل شخصی اش منتقل شده بود، دار فانی را وداع گفت. این هنرمند پیشکسوت با از دنیا رفتنش بار دیگر تنها آرزوی بزرگش که راه اندازی موزه شخصی اش بود را به یاد دوستدارانش انداخت.