مراسم تجلیل و پیغام هایی که همراه داشت، سربازان وطن یا سربازان سکه؟ - وبلاگ وبکو

به گزارش وبلاگ وبکو، مراسم تجلیل از مدال آوران و قهرمانان بازیهای آسیایی و پاراآسیایی در حالی شنبه شب با حضور رئیس جمهور برگزار گردید که این مراسم نسبت به سالهای گذشته تغییرات محسوسی داشت و پیغام های مختلفی را به ورزشکاران و مسئولان فدراسیون ها داد.

نخستین و بزرگترین تغییر این مراسم تقدیر از قهرمانان بازیهای آسیایی و پاراآسیایی بود که برخلاف گذشته تجلیل از قهرمانان و مدال آوران سایر رویدادهای ورزشی سال 97 از دل آن حذف شده و از سوی مسئولان به زمان دیگری موکول شده بود.

شاید به همین خاطر بود که سالن برگزاری مراسم هم تغییر نموده و فضایی در نظر گرفته شده بود که برای نفراتی که دیرتر خود را به سالن اجلاس رساندند جایی برای نشستن نبود و میزبان مجبور شد جایگاه های جدیدی را اضافه کند تا بعضی قهرمانان و پیشکسوتان سرپا نمانند!

آغاز مراسم هر چند با انرژی و انگیزه بالایی همراه بود اما هنوز دقایقی از آن نگذشته بود که مجری اعلام نمود: قرار بود در این مراسم جوایز قهرمانان و مدال آوران به آنها اهدا گردد که بنابردلایلی معادل ریالی آن به حساب فدراسیون ها واریز شده است. همین یک جمله آب سردی بود بر پیکر ورزشکارانی که بعضی از آنها از شهرهای دور به تهران آمده بودند تا حداقل روی سن بروند و جوایزشان را از رئیس جمهور دریافت نمایند و عکسی هم به یادگار بگیرند.

هنوز حرف های مجری به سرانجام نزدیک نشده بود که صدای اعتراض تند بعضی ورزشکاران و کنایه های آنها فضای سالن را پر کرد و انتقاداتی به دولت و مسئولان ورزش وارد شد. دقایقی بعد نماینده ورزش معلولان در سرانجام سخنرانی اش از رئیس جمهور خواست حالا که سکه های وعده داده شده را به ورزشکاران نداده اند، حداقل دستور بدهند که معادل ریالی به روز سکه ها به قهرمانان و مدال آوران اهدا گردد.

هر چند نه رئیس جمهور و نه هیچ مسئول دیگری به این درخواست چراغ سبز نشان نداد اما صدای سوت و جیغ و تشویق ورزشکاران فضای سالن را پر کرد اما سکوت مسئولان یک نشانه بزرگ داشت و آن هم اینکه خیلی دلتان را خوش نکنید!

مراسم ساده تر از چیزی که ورزشکاران تصورش را می کردند به سرانجام رسید؛ چند دقیقه صحبت مجری، سخنرانی دو ورزشکار، صحبت های صالحی امیری و سلطانی فر و در نهایت حرف های حسن روحانی که بیشتر سیاسی بود تا ورزشی و تمام!

این مراسم نشانه هایی را به همراه داشت که ورزشکاران و قهرمانان باید به آن توجه نمایند. نشانه اول این است که دیگر خبری از سکه نخواهد بود و در خوش بین ترین حالت معادل ریالی آن به آنها اهدا خواهد شد. البته این ریال معادل قیمت روز سکه نخواهد بود و ممکن است وزارت ورزش مبلغی را برای مدال های طلا، نقره و برنز معین و تصویب کند.

البته همه نقدها متوجه دولت و وزارت ورزش نیست. باید از ورزشکاران و قهرمانان و مدال آوران هم پرسید که بالاخره شما سرباز وطن هستید یا سربازان سکه؟. مصاحبه هایشان بعد از مدال آوری را که می خوانید همه تاکید می نمایند که سرباز وطن هستند و برای شادی دل مردم کوشش نموده اند. اما چند وقتی که می گذرد همه سراغ سکه ها و پاداش هایشان را می گیرند و بالاخره تعیین نمی گردد اینها برای سربلندی ایران می جنگند یا برای خودشان؟

درست است که باید به ورزشکاران و مدال آوران پاداش داد و تشویق شان کرد و انگیزه شان را برای آینده بالا نگه داشت اما حس طلبکار بودن هم نباید در ورزشکاران وجود داشته باشد که اگر سکه هایشان را ندادند و معادلش را ریال دادند صدایشان در آید و از زمین و زمان انتقاد نمایند.

شرایط مالی اگر سخت هست و دست و بال مسئولان وزارت ورزش را بسته و کار را برای ورزشکاران سخت نموده، برای مردم هم سخت است. برای کارگران و کارمندان و … هم سخت است. مگر بقیه برای ایران زحمت نمی کشند و از وقت و انرژی و عمرشان نمی گذرند؟ چرا باید ورزشکاران و مدال آوران چنین رقم های درشتی را به عنوان پاداش وظیفه شان دریافت نمایند اما سایرین نه؟

به نظر می رسد وزارت ورزش و مسئولان امر در کوشش هستند مراسم را به سمت و سوی جدیدی ببرند و حتی به تعطیل کردنش هم فکر می نمایند. شاید هم با تدابیری جدید به فکر سروسامان دادن به این وضعیت هستند تا حداقل روحیه طلبکار بودن را از بین ببرند.